Tommanovic

Inside, my heart screams, Outside, I am quiet. I look for words to say, I find a blanco sheet. My hand types, My tongue's lost. Ink my best mate, You're a band-aid on a gaping wound. Outside comes a smile, From inside just a marionette. From outside you can't tell, From inside I can't see. A little less every day, My eyes are slowly shutting down. (English translation of original Dutch poem 'Binnenste Buiten'.) Tommanovic (https://www.deviantart.com/tommanovic), 08-05-2018

Van binnen gilt m'n hart, Van buiten ben ik stil. Ik zoek naar zinnen om te zeggen, Ik vind alleen een blanco vel. Mijn hand typt, M'n tong kwijt. Inkt mijn beste vriend, Je steelt de woorden uit m'n mond. Naar buiten komt een lach, Van binnen marionettengedrag. Van buiten merk je niets, Van binnen zie ik niets. Elke dag een beetje minder, M'n ogen glijden langzaam dicht. Tommanovic (https://www.deviantart.com/tommanovic), 08-05-2018

 Bloed, zweet en tranen, Pijn in alle vormen, Die zich als druppels naar beneden banen. Naar de grond die voor hun voeten is verwijderd, Daar waar hun leed nu ligt verzameld, Het bewijs van verslagenheid van onze normen. Wie heeft hun levens weggenomen? Wie heeft dit voor hen bepaald? Tommanovic (https://www.deviantart.com/tommanovic), 15-07-2016

De wereld door haar ogen, Zo veel problemen, zo veel leugens. Voeden stuk voor stuk haar innerlijke gevechten. Het is de munitie van het leven dat ze kent, Terwijl ze slechts haar mes en polsen heeft. Ik kan de worsteling in haar lichaam voelen, Het werpt haar van links naar rechts. De pijn sijpelt door haar huid, Het brandt in me als ik haar handen vasthoud. Ik ben oké, herhaalt ze, Maar elke keer zie ik haar gedwongen lach weer vluchten. Ze gaf alles bij iedere poging die ze deed. Maar al haar waarden, al haar deugden, Ze zijn nu allen uitgestorven. Hebben de leegtes in haar hoofd doen vergroten. Ze weet niet meer hoe ze

The worst thing about depression isn't that you don't want to live anymore. It's that you don't truly want to die either.

The world through her eyes, So many issues, so many lies. All are feeding her wars inside. It's the ammunition of the life she knows, While she has only got her wrists and knives. I can feel the struggle in her body, It is throwing her from side to side. The pain seeps through her skin, It burns into me as I hold her hands. I'm alright, she repeats, But each time I see her forced smile flee. She used to give her best with every try. But now her perks, her virtues, They all have died. Enlarged the emptiness in her mind. She doesn't know how to continue anymore. It has become so hard to see, What does she have to fight for? Sh

When the ocean wave engulfs you whole, Drowns you to the bottom floor.The force of luck will take control, Puts your healthy body back on shore. How great would it be if it worked this way,No more stress and high risks to take. But as you know some problems go, some others stay,Make sure you realise what you put up on stake. Tommanovic (https://www.deviantart.com/tommanovic), 20-05-2016

Wederom in ademnood,   Door angsten overtroffen. Straks sterf ik een verstikkingsdood. Ze lijken niet te willen stoppen, De irrationele vrezen in mijn hoofd. Geen idee wie mij nog de weg kan wijzen, Zonder doel of een bestemming. Zullen mijn innerlijke kreten blijven galmen, Het claustrofobische gevoel van beklemming. Bivakkerend door de gangen van mijn brein, Voel ik de zware drukking door uitputting. Hoe omschrijf ik deze pijn? Ik kan er niet aan ontkomen, Want ik word verplicht, De betogen in gefluister aan te horen. Ze zijn geheel aan mij gericht. De hersenspoeling is gekomen, Door de heren van het duister. Waar menigeen

Weer bedreigt, opnieuw misleid. Weer een ramp, wat een zaligheid. Rampzaligheid. Ik kom er niet vanaf, maar wil het zo graag kwijt. Vertel me hoe ik dit ontwijk, hoe ik dit vermijd. Het zwaard dat door m'n harnas snijdt. En m'n hart raakt, m'n ziel splijt. Moet ik de beste versie van mezelf blijven spelen? Of wordt het tijd, Dat ik meer voor mezelf ga leven? Misschien ga ik er dan wel op vooruit. Het meeste goede waar ik altijd voor heb gepleit, Moet ik nu waarschijnlijk los gaan laten, tot mijn grote spijt. Volg ik mijn eigen weg, voer ik mijn beleid. Maar word ik dan vermijd, of juist benijd? Verloochen ik mezelf, door dit af

While sitting here I start to think, Nearly occupying the role of shrink. About one evaluating this world we live on, Talking about what's right and wrong. Debating all the problems that we see, In times where everybody's got their pleas. What we just don't seem to realize, As some of our rash opinions implies. Is that we think we know all things better, Suddenly we are experts on every matter. Instead of pointing the finger, The easy way to relieve our anger. We all could try to take one step back, Then focus on the areas in which we ourselves lack. We tend to stray away from our own mistakes, While our future foundations are